Groeten uit Batavia

Jakarta, de volgende morgen: we worden gewekt door de Imam die door de luidsprekers een gebed voorleest. Het valt op dat er in Indonesië veel meer muggen zijn dan in Vietnam. Anton besluit een flinke spuitfles Deet klaar te maken. Hij giet de Deet over uit andere flesjes in de spuitfles. Dit gebeurt op het tv meubel in de hotelkamer. Omdat hij niet zo handig is, morst hij wat Deet op het meubel. Op de plek waar de Deet is gemorst begint de verf op te borrelen en laat spontaan los. De moraal van dit verhaal? Deet is ook uitstekend te gebruiken als verfverwijderaar. Op naar de eetzaal van het restaurant voor een stevig ontbijt. Anton neemt meteen een zak wasgoed mee. Het restaurant is redelijk vol. De jongen achter de counter wijst op de zak wasgoed. “Laundry?”, vraagt hij. “Ja”, antwoordt Anton. “I’m laundry”, zegt de jongen. “Ok, how much?”, vraagt Anton. De jongen pakt de zak en gooit hem leeg op de grond. Hij houdt een spijkerbroek omhoog en zegt: “5.000rps” Vervolgens telt hij in het bijzijn van alle gasten van het restaurant de boxershorts van Anton. Als een meisje verbaasd zit te kijken naar deze gebeurtenissen zegt Anton: “Ik heb ‘m ook in het blauw.” Na het ontbijt gaan we met de bus naar het oude centrum van Jakarta. Daar bezoeken we het beroemde Café Batavia. We vergapen ons aan de prachtige inrichting uit de oude koloniale tijd. Dit is wel een heel bijzonder kopje koffie. We lopen verder naar de oude haven en bezoeken net als vorig jaar de kampong. We dwalen door de nauwe steegjes. Tot onze verbazing is er een soort internetcafé waar de jeugd zit te Facebooken. We rijden nog een stukje mee in een Tuktuk. Als de chauffeur als een verdwaalde postduif rondjes rijdt besluiten we te voet verder te gaan. Na deze enerverende wandeling is het tijd om met de bus naar ons hotel terug te gaan. We stappen in en even later zijn we weer waar we begonnen waren. De verkeerde bus! Een half uur later rijden we met de goede bus richting ons hotel. Bij winkelcentrum Glodok stappen we uit om wat te eten. Aan de bewaker voor het winkelcentrum vraagt Peter, die redelijk Indonesisch spreekt of er een restaurant in het winkelcentrum is. “Nee, helaas dat is er niet.” Op de 2e etage vinden we ongeveer 50 kleine restaurants. Omdat de afhandeling van de was niet vlekkeloos verloopt, wil Anton een extra poloshirt kopen. Hij zoekt op de herenafdeling tussen de polo’s. Hij schrikt zich een ongeluk als plotseling een tandeloze heks haar kop tussen de polo’s door steekt en vraagt of hij een leuke vrouw zoekt. Uiteindelijk vindt hij een mooi shirt in zijn maat: XL. Helemaal trots legt hij het shirt op zijn bed en gaat douchen. Als hij zijn nieuwe aanwinst aantrekt kan hij wel uitademen maar niet meer inademen. De maten vallen in Azië iets anders dan in Europa. Peter is nu heel blij met zijn nieuwe polo. Met de was is het na veel geharrewar toch nog goed gekomen. Eerst moest het nog gestreken, toen was het weer zoek, toen was het zoek en ook nog niet gestreken en toen: “Laundry? I’m no Laundry, I’m Eddy.”