Help! Mijn zak is zoek.

De laatste dagen in Jakarta zijn zeer relaxed. We wandelen wat door de straten, zien de satéverkopers goede zaken doen, nemen een kijkje in de grote warenhuizen waar de “direksi” grote SUV's en eigen parkeerplaatsen heeft. Status is in Azië heel belangrijk. Op woensdagmorgen lopen we al vroeg het hotel uit. Tot onze grote vreugde stopt er net een "Blue Bird Taxi" voor de deur. Een stomdronken toerist stapt uit. Als wij in willen stappen begint hij ruzie te zoeken. Hij vindt dat wij zijn taxi inpikken. Drank maakt meer kapot dan je lief is. De taxi rijdt vlot naar de luchthaven "Soekarno Hatta" We zijn nog vroeg en wandelen op ons gemak naar binnen. Eerst een kop koffie en dan inchecken? Maar we worden onaangenaam verrast als blijkt dat het vluchtschema is gewijzigd. In plaats van ruim twee uur hebben we nog maar een klein half uur voordat het vliegtuig vertrekt naar Singapore. We geven snel de bagage af en spoeden ons naar de immigratiedienst waar we een stempel moeten halen om het land te mogen verlaten. Voor ons staat een enorme rij. De afhandeling gaat tergend langzaam. Peter vraagt in het Indonesisch aan een beambte wat we moeten doen om het vliegtuig nog te halen. De beambte is van goede wil en loost ons snel door een diplomatenuitgang. Een stewardess staat al te wachten. Heel snel schoenen en riem uit, securitycheck en dan rennen achter de stewardess aan. Door de luidspreker klinkt: " Last call, last call". Op onze sokken met de schoenen in de hand rennen we het vliegtuig in. De overige passagiers kijken ons geërgerd aan. De transfer in Singapore gaat heel soepel. We betalen om onze bagage "door te zetten" naar Saigon. De luchthaven van Singapore is uitgeroepen tot beste luchthaven van 2013. Nou je kunt wel zien waarom; prachtige lounges, prima internetverbinding, heel schoon en heel vriendelijk personeel. De vlucht naar Saigon duurt ander halfuur en in de namiddag lopen we richting douane. Peter in de ene rij en Anton in de andere. Peter is allang de controle zonder problemen gepasseerd als Anton apart wordt genomen. De Vietnamese immigratiedienst heeft heel veel vragen over de trip naar Jakarta. Waarom een vakantie in een vakantie? Met een ietwat verhoogde hartslag mag Anton na een kwartier verder lopen. Op naar de bagageband. Na tien minuten pakt Peter zijn bagagezak van de band en legt hem op de trolley. Na een uur draait de band nog in het rond met alleen een kapotte kartonnen doos erop. De bagagezak van Anton verschijnt niet. Op naar het loket "Lost & Found Sags", Volgens ons moet dat Bags zijn want het Engelse woord Sag betekent letterlijk verzakking. Anton mankeert genoeg maar een verzakking hebben we nog niet kunnen ontdekken. Een vriendelijk meisje vult samen met Anton een formulier in. "Sir, I'm really sorry you lost your sag". Ze vertelt dat de bagagezak misschien nog gevonden wordt en dat ze dan zal bellen. Plotseling ziet Peter dat in het hangslot van zijn bagagezak een afgebroken stuk sleutel zit. Gevalletje poging tot inbraak. Dit doet de hoop op een goede afloop wel verkleinen. Nogal ontredderd komt Anton in de apotheek aan. De meisjes van de apotheek hebben een mooie kamer klaargemaakt. Als zij horen over de vermissing van zijn "sag" voorzien zij hem van toiletartikelen. De volgende dag lopen we naar een grote overdekte markt om onderbroeken en T-shirts voor Anton te kopen. Peter onderhandelt over de prijs. Voor nog geen 5 euro hebben we een tas vol "merkartikelen" die in Nederland waarschijnlijk direct in beslag worden genomen omdat de krokodil achterstevoren op het shirt is bevestigd. Anton kan niet wachten. Lekker douchen en een schone onderbroek aan. Hij is niet de dunste maar XXL moet passen. Echter de maten in Azië... Als hij de Bjorn Borg onderbroek aantrekt zit deze wel heel strak. Peter zegt de onderbroek tijdens het lopen wel uit zal rekken. Ietwat ongemakkelijk loopt Anton met zijn corrigerende slip door de straten van Saigon. Als de bloedtoevoer naar zijn benen dreigt te stagneren koopt Peter een schaar. " We maken die pijpen gewoon iets ruimer". Om Anton te troosten boekt Peter een excursie naar een krokodillenfarm op een tropisch eiland. Peter: " Doe je wel iets makkelijks aan en zet je een petje op". Anton kijkt hem alleen maar aan. Die blik zal Peter niet meer vergeten. Hij kan zaterdag bij de krokodillen maar beter niet te dicht bij de rand gaan staan. Donderdagavond zit Anton in de van Peter geleende zwembroek te Facebooken voor de computer van de apotheek. Peter is met de nog enige broek van Anton naar de “laundryservice”. Plotseling gaat de telefoon. De apothekersassistente roept: “Mister Anton, mister Anton for you”! Anton grijpt de telefoon. Dat moet het meisje zijn van “Lost & Found Sags”. Aan de andere kant van de lijn klinkt een mannenstem: “Mister, this is the travelagency. Saturday you go to the crocodiles?” “Yes”, antwoordt Anton. “I have news mister. You don’t go to the crocodiles.””Why not?’, vraagt Anton. “Why? Good Bye!”, zegt de “reisagent”.