Alle liefs uit…..Londen !!!!

Laatste verslag!

Donderdagmorgen om halfnegen worden we door de taxi opgehaald. Bij het vliegveld van Denpasar op Bali wil de taxichauffeur al ons geld hebben omdat wij het toch niet meer nodig hebben. Misschien dat hij inmiddels gevonden is in zijn kofferbak Na wat zoekwerk de incheckbalie van Lion Air gevonden. Door de regen naar de Boeing 737 gelopen. In de deuropening worden we begroet door de Nederlandse gezagvoerder van ongeveer 17 jaar. Nou ok hooguit 23 jaar. Er werken veel jonge Nederlandse piloten bij Lion Air. Het was niet echt een relaxte vlucht. Onweer en turbulentie. De verwachte looping blijft uit. De landing is allesbehalve rustig. De jonge piloot is waarschijnlijk wat punten kwijtgeraakt van zijn puntenvliegbrevet. In Jakarta komen we aan in Jakarta Airport Domestic. We moeten naar Jakarta International Airport. “Dan moeten jullie met de Shuttle Bus naar Terminal 2. Na een rit van twintig minuten komen we daar aan. Na het inchecken bij Malaysia Airlines staan we weer in dezelfde hal als waar we aankwamen. Werkverschaffing of contraproductieve energieverspilling? Als we willen gaan boarden kijkt de medewerker ons ernstig aan; “Wat is uw aansluiting in Kuala Lumpur?” “Euh, we hebben een klein uur om in te checken voor onze vlucht naar Amsterdam.” De man: ”Ik heb nieuws voor u: die aansluiting gaat u niet redden. Uw vliegtuig kan in verband met slecht weer niet opstijgen en staat in Kuala Lumpur aan de grond.” We krijgen water en brood en moeten wachten, wachten en nog eens wachten. De leiding van Malaysian Airlines is naarstig op zoek naar een oplossing. Na uren wachten komt er een mededeling: “Jullie vliegen om 22.30 naar Kuala Lumpur en de Boeing 747 wacht daar op jullie.” We kijken elkaar aan. Een Boeing 747 met ongeveer vierhonderd passagiers aan boord wacht drie uur op een groepje van zesentwintig gestrande Hollanders en een voortvluchtige oud SS’er van tegen de negentig jaar die waarschijnlijk nog einmal die heimat wil besuchen voordat hij in Indonesië naast zijn liefje z’n laatste adem uitblaast. Tuurlijk en al die mensen missen dan weer een connectie in Amsterdam. Raar verhaal. Maar wat moeten we? Dus instappen en op weg naar Kuala Lumpur. Daar aangekomen staat er in plaats van een Boeing 747 een medewerker van Malaysian Airlines op ons te wachten. “Jullie gaan naar een hotel en morgen naar Londen. En van Londen naar Amsterdam.” Onze reis begint steeds meer te lijken op “In zes weken de wereld rond.” Het is inmiddels midden in de nacht en we zijn al achttien uur onderweg als we in een bus worden gezet richting hotel. “Het is maar vijf minuten hiervandaan.”, vertelt de medewerker van de luchtvaartmaatschappij ons bemoedigend. Na een rit van bijna een uur komen we bij het hotel aan. Het is een zeer luxe hotel met alles er op en aan. Peter heeft zelfs een compleet appartement met drie kamers, twee televisies en een gang naar de badkamer met inloopkast plus ingebouwde kluis. We hebben een “noodvisum” voor Maleisië op zak voor negentig dagen. Even twijfelen we of we hier gebruik van zullen maken maar toen de Imam van Kuala Lumpur om vijf uur (na twee uur nachtrust) begon te gillen als een….vul zelf maar in….No Way! Terug op de luchthaven horen we het echte verhaal: ons vliegtuig had ernstige motorproblemen opgelopen in het noodweer. Nou gelukkig wisten we dat niet toen we instapten. Nu onderweg naar Londen. In ieder geval weg uit de hectiek van Azië. Elfduizend kilometer te gaan en dan weer een stukje terug naar Nederland. Even een opmerking tussendoor: het valt niet mee om te typen met een turbulentie die de drankjes van de tafeltjes laat stuiteren. Anton die in een vorig leven vliegangst had en ook niet van reizen hield zit te typen met een blik op oneindig. We zijn inmiddels bijna zes weken, tienduizenden kilometers, negen verplaatsingen, acht hotels en zes vliegtuigen verder. We komen na dertien uur vliegen aan op London Heathrow. Daar moeten we een paar uur wachten. Wat een overgang: hier zijn de mensen kerstinkopen aan het doen. Een paar uur geleden waren we in de tropen en nu staan we bij een gigantische kerstboom. Met vliegtuig nummer zeven vliegen we naar Amsterdam. De vlucht duurt slechts vijfenveertig minuten. De purser heeft de grootste moeite om iedereen in dat korte tijdsbestek van een drankje te voorzien. We zijn er! Ja wij wel maar Anton's backpack is zoek. Oh, van de luchthavenautoriteiten mag Anton het woord "zoek"niet gebruiken. De bagage is "vertraagd". Nou dan is de BMW van een goede vriend van Anton zeker al drie jaar "vertraagd". Bob, de zoon van Anton brengt ons thuis. Door een dichte mist en ijzige kou. Brrr, het is echt even wennen. De volgende dag gaat in huize Overklift de telefoon: "Uw vertraagde bagage wordt vandaag nog bij u bezorgd."