Alleen maar niet eenzaam...

We starten de dag weer in het kleine koffiehuis. We hebben een soort huiskamer op de 1e etage helemaal tot onze beschikking. De serveerster komt af en toe koffie brengen. We zitten aan het verslag te werken als we in onze ooghoeken iets zien bewegen. Een kakkerlak ter grootte van een Nokia 3310 komt onze kant op. We zitten met onze blote voetjes omhoog. Peter haalt uit met de laptoptas. Het insect vliegt met een sierlijke boog het halletje in waar onze schoenen staan. Daar doet hij nog een poging om Peter zijn linker sandaal aan te trekken. Als we het dier niet meer zien loopt Peter naar beneden om een nieuwe bestelling te plaatsen. In het koffiehuis zit iedere dag een soort dorpsgek. Hij verkoopt waaiers. In een poging er één te verkopen steekt hij, onder het slaken van een kreet, de waaier bijna in Peter zijn oog. We besluiten een rustiger plekje op te zoeken. We nemen plaats in een restaurantje waar ze traditioneel Vietnamees eten serveren. De kelner komt de bestelling opnemen. Nadat hij deze heeft opgenomen kijkt hij ons vragend aan. Als we vragen wat er is, komt de prangende vraag: “ Weten jullie wie “La Vie en Rose” zong?” Peter en Anton kijken elkaar aan. Is iedereen hier dan de weg kwijt?

Gisteren had Anton contact met een vriend van hem die in Thailand woont. Hij was het boek "Kind zonder thuis" van Christina Noble aan het lezen. Die ooit als straatkind opgroeide in het straatarme Dublin. Geïnspireerd door een droom vertrekt ze naar Vietnam alwaar ze een tehuis voor straatkinderen opricht te in Ho Chi Minh City. De Stichting Christina Noble Support is inmiddels wereldberoemd. We besluiten het kindertehuis te bezoeken. Na een wandeling van een klein uurtje staan we op de binnenplaats. We worden hartelijk ontvangen. Wel moeten we een formulier ondertekenen dat we ons aan de strikte regels van het tehuis zullen houden. Zo mag Anton absoluut geen foto's maken van de kinderen die er wonen. Ook is het verboden om emoties te tonen. We worden gewaarschuwd dat het soms zeer confronterend kan zijn. Schoenen uit en handen ontsmetten. We gaan naar binnen. Het tehuis is kraakhelder. Als we op de grond gaan zitten worden we omringd door kinderen. De leeftijd in deze groep varieert van 1 jaar tot 3 jaar. Ze laten ons niet meer los. Het staflid van het tehuis legt uit dat het voor de kinderen heel goed is om vreemde mensen te ontmoeten. De meeste kinderen zijn wees. Ook wonen er kinderen die door hun straatarme ouders zijn afgestaan. Als Peter een kinderliedje begint te zingen deinzen de hummels iets terug en kunnen we ons losmaken. In de ruimte ernaast wonen gehandicapte kinderen. Hun ouders hebben geen geld om hen te verzorgen. Het tehuis is van alles voorzien. Een grote gaarkeuken, een fysiotherapieruimte en leslokalen. Er werken vrijwilligers uit de hele wereld. Zwaar onder de indruk lopen we terug naar ons district.
We zien een monteur van Ziggo, hij is ook onder de indruk maar dan van het probleem dat hij moet oplossen. (zie foto)
In het park is een groep jongens en meisjes in zwarte pakken aan het trainen. Hun trainer vertelt trots dat het Vovinam leerlingen zijn. Vovinam is een Vietnamese zelfverdedigingsport. “Vo” staat voor krijgskunst en “Vinam” is een afkorting van Vietnam. In overeenstemming met “een ijzeren hand op een goedaardig hart” leert een Vovinamleerling hoe hij/zij zich moet gedragen in de samenleving. (zie foto)


In de apotheek wordt Anton geroepen door het apothekershulpje. Zij heet Thi en is negentien jaar. Thi zit nog op school. Bijna dagelijks laat zij foto's zien van haar familie in de USA. De broer van haar vader is ooit geëmigreerd naar het beloofde land. Hij woont in Texas en heeft het gemaakt. Thi heeft een droom: “Studeren in de USA”. Bij haar rijke oom logeren en dan een studie volgen. Thi ziet het helemaal zitten. Ze zit met haar laptop Engelse woordjes te oefenen: " Ranch, uncle, car, horse" Oké, dat gaat nog goed. Het woord fish geeft echter een probleem omdat Aziaten de F niet kunnen uitspreken. " Uncle, do you want to eat pish?" Thi maakt een soepje dat we uit beleefdheid opeten. Om 12 uur gaat de apotheek sluiten en gaat het stalen hek dicht. De apothekersassistente die van 's-morgens 8 uur tot middernacht heeft gewerkt gaat douchen en klapt haar stretcher uit achter de balie. Daar zal ze proberen te slapen en de volgende morgen om acht uur weer de eerste patiënten helpen. Het hulpje Thi zit/ligt als nachtwaker de hele nacht bij de trap