Niet voor één gat te vangen.....
Door: Travel Team
Blijf op de hoogte en volg
11 November 2012 | Indonesië, Sanur
Over tien dagen moeten we in Jakarta inchecken voor onze vlucht naar Kuala Lumpur-Amsterdam. Vandaag rijden we op de “motorbike” naar het vliegveld van Denpasar om een ticket te kopen voor een vlucht van Bali naar Jakarta. We parkeren onze “motorbikes” tussen duizenden anderen en lopen druk pratend naar het hoofdgebouw. De beveiliging op de luchthaven ziet er indrukwekkend uit. Dubbele hekken rondom het vliegveld en veel bewaking. Anton moet nog even naar het toilet. Hij gaat het gebouwtje binnen. Als hij klaar is met zijn sanitaire stop wil hij naar buiten lopen. Omdat het hem ontbreekt aan enig gevoel voor richting loopt hij een verkeerde deur uit. De zon verblindt hem…hij doet zijn zonnebril op….en ziet tot zijn stomme verbazing dat hij slechts enkele tientallen meters verwijderd is van de startbaan. Enigszins verbaasd vervolgen we onze weg. Bij het loket van “Lion Air” (bij de Rijksluchtvaartdienst met stip binnengekomen op de zwarte lijst) kopen we twee tickets naar Jakarta. We geven aan te willen betalen met VISA. Dat kan….we schuiven onze VISA-kaart door een spleetje onder het totaal met glas gesloten loket….we kijken elkaar aan…hoe gaan we pinnen?.....moeten we onze pincode roepen?....de loketbediende schiet in de lach….hij houdt het pinapparaat voor een klein gaatje in de ruit. Een voor een steken we onze vinger door het gaatje en toetsen de pincode in gevolgd door enter. Zeg maar pinnen voor gevorderden. Skimmen is hier onmogelijk. We lopen terug naar onze “motorbikes”….Althans…..waar staan ze ook alweer? Meneer, we zoeken een rode en een witte “motorbike”. Ze staan naast elkaar….Na een tijdje rijden we terug naar Sanur. Peter rijdt altijd voorop en Anton volgt trouw. Maar om een of andere reden nu niet. In een baldadige bui haalt Anton Peter in en geeft vol gas. De “motorbikes” halen makkelijk 90 kilometer per uur. Om een lang verhaal kort te maken: Anton staat na een tijdje ietwat ongemakkelijk langs de snelweg en probeert Peter te bereiken op zijn mobiele telefoon. “Waar zit je dan?” Na een half uur spoorzoeken rijdt Anton weer braaf achter Peter……